هر خانواده، قصه‌ای در دل دارد؛ قصه‌ای که در هر سطر آن، ماجرایی نهفته است، درسی برای آموختن، تجربه‌ای برای زیستن. برخی قصه‌ها خوش‌اقبال‌اند و شنیده می‌شوند، و برخی دیگر در سکوت زمان گم می‌شوند. این روزها که بسیاری از زوجین، دل به خلوت دو نفره سپرده‌اند و از هیاهوی فرزندداری گریزان‌اند، دیدن خانواده‌ای پرجمعیت و سرزنده، نعمتی گران‌بهاست. چهار فرزند در این خانه، روایتگر داستان پدر و مادری هستند که عشق را فراتر از محدودیت‌ها دیده‌اند. آن‌ها با شکیبایی، مشقت‌های زندگی را به دوش کشیده و از دل سختی‌ها، درخت پرثمری از مهر و امید رویانده‌اند، تا ردپایی از خویش در این جهان به یادگار بگذارند. این داستان، حکایت سید حسین علوی و معصومه پاکیان است؛ زن و مردی که با چهار دخترشان، در فضایی آکنده از نور ایمان و صفای دل، زندگی می‌کنند. سید حسین، دانش‌آموخته علوم حوزوی و امام جماعت مسجد چهارده معصوم (ع) در محمدشهر کرج است. خانه کوچکشان، اگرچه از نظر وسعت محدود است، اما دل‌های بزرگی را در خود جای داده است. این خانه، هر روز سرود شادی، تلاش و امید را سر می‌دهد. صدایی که نوری از امید به آینده را در دل‌ها زنده نگاه می‌دارد.