اینجا «آتیه» است، مأمنی برای کودکانی که جهان را به شیوه‌ای متفاوت درک می‌کنند؛ جایی که صبوری و عشق، دست در دست یکدیگر، مسیری روشن برای دل‌های بی‌قرار می‌گشایند. اوتیسم، واژه‌ای که در نگاه اول شاید تنها یک نام باشد، اما در حقیقت، جهانی دیگر است؛ جهانی سرشار از رمز و راز، که در آن هر نگاه، هر حرکت و هر لبخند، معنایی ژرف دارد. اختلالی عصبی-رشدی که در سه سال نخست زندگی آشکار می‌شود و تا همیشه، همراه فرد می‌ماند. آمارها می‌گویند از هر ۳۶ کودک متولد شده در آمریکا، یکی با این ویژگی پا به دنیا می‌گذارد، و در ایران، بیش از یک و نیم میلیون نفر، در این مسیر گام برمی‌دارند. در دل شهر کوچک سبزوار، مرکزی کوچک اما پر از امید، با نام «آتیه»، پناهگاهی شده است برای کودکانی که دنیای بیرون برایشان پرهیاهو و ناآشناست. اینجا، دخترانی جوان با دستانی پر از مهربانی و چشمانی سرشار از امید، هر روز کنار کودکان اوتیسم می‌ایستند، تا دنیای پیچیده را برایشان ساده‌تر کنند. آن‌ها مربی نام دارند، اما در حقیقت، فراتر از این واژه‌اند؛ راهنما، همراه، و گاه حتی صدای کودکانی که هنوز زبان گفتن نیافته‌اند. دخترانی بین ۲۲ تا ۲۷ سال، با دانش روان‌شناسی و دلی آکنده از عشق، که برخی دانشجویان ارشدند و برخی دیگر، در مسیر آزمون‌های پیش رو. هر روز، با صبر و حوصله، به کودکان اوتیسم مهارت‌هایی را می‌آموزند که شاید برای دیگران ساده به نظر برسد، اما برای این فرشتگان کوچک، پلی است به سوی استقلال. روزانه بیش از ۴۰ کودک همراه با خانواده‌هایشان به این مرکز می‌آیند. آتیه، تنها مرکز دولتی شهر است که خدمات خود را زیر چتر بیمه ارائه می‌دهد. کودکانی که خانواده‌هایشان توان مالی ندارند، با حمایت بهزیستی، اینجا به رایگان آموزش می‌بینند. هر روز، دستان کوچکشان را در دستان مربیان خود می‌گذارند و قدم‌به‌قدم، مسیر زندگی را می‌آموزند. ۱۴ فروردین، روز جهانی آگاهی از اوتیسم است. اما در «آتیه»، هر روز، روز آگاهی، عشق و صبوری است. هر لحظه، تلاشی است برای روشن‌تر ساختن دنیایی که برای برخی، مه‌آلود و دور از دسترس به نظر می‌رسد. این مجموعه عکس، روایتگر تلاش‌های دخترانی است که با مهر و دانش، پلی میان سکوت و صدا، میان ترس و امید، و میان انزوا و ارتباط ساخته‌اند.