در طول تاریخ انسانهای زیادی بوده اند که هم روزگار و هم تاریخ را شرمنده خود کرده اند. انسانهایی
که همتشان به بلندای تاریخ بوده است. کسانی چون آقای قنبری که عمرش را برای همنوعانش صرف
کرده و بعد از گذران دوره خدمتشان همچنان با کار و هنر و آموزش به پیشرفت دیار خود کمک میکند.
انسانی که نمونه کامل یک معلم دلسوز و مهربان، کشاورزی تلاشگر، و دامداری با اراده، و همسر و
پدری نمونه و فرزندی خلف برای این مرز و بوم ، و طلایه دار سنت نیکوی صله ارحام است.
آنچه در تصاویر پیش رو می بینید تلاشی برای نمایاندن زندگی این انسان فرهیخته است.
آقای قاسم قنبری معلم بازنشسته ای که با عشق و علاقه قلبی، برای پیشرفت کودکان دیار خود صبح ها
را در روستای زادگاهش با تدریس شروع می کند و با پشتکار به فعالیتهای روزمره خود: کشاورزی و
دامداری می پردازد و بعد از سرکشی اقوام چادر نشین وتامین نیازهای آنان به علت بعد مسافت از شهر،
روستا را به مقصد شهر ترک می کند و وارد مدرسه غیر انتفاعی دخترانه می شود و به کار آموزش
می پردازد و در پایان روز کاری در نقش یک پدر وارد حریم خانواده شده و با سفره ای پر از رزق و
روزی حلال میزبان فرزندان و نوه اش می شود و خستگی یک روز پر مشغله را از تن به در میکند.
” زندگی سریع دویدن، بالا و بالاتر رفتن نیست. زندگی توانایی کنارآمدن و جستن است “
زندگی یعنی : خانواده